Aktualności

Święto wiosny jest najważniejszą choreograficzną partyturą XX wieku, jeżeli nie całej historii tańca. To taneczny Hamlet – rodzaj wyzwania, które niemal każdy choreograf nosi w sobie i którego realizacja jest pewnego rodzaju credo i momentem przejścia w jego artystycznym rozwoju. Tak było niewątpliwie w przypadku Wacława Niżyńskiego, dla którego Święto wiosny było pierwszą realizacją, w której sam nie tańczył, jego najgłośniejszym dziełem, ale i końcem wielkiej kariery. W przypadku Maurie’a Béjarta to właśnie ten spektakl zapoczątkował międzynarodową sławę Baletu XX wieku; podobnie kształtowała się kariera Emanuela Gata, który od czasu realizacji swojej wizji Święta zdobywa kolejne nagrody i wyróżnienia. Pominąć także nie można legendarnej wręcz choreografii Marthy Graham, która wzięła się za opracowanie tego tematu dość późno, w ostatnim okresie swojej twórczości i – podobnie jak w przypadku Niżyńskiego – było ono podsumowaniem artystycznej drogi tej artystki.
W zestawieniu Niżyński/Béjart/Graham/Gat Święto wiosny doskonale urzeczywistnia się jako mit, zwłaszcza w jego funkcji literackiej i kulturotwórczej; jest rodzajem mitu, mówiącego o stworzeniu pewnej tradycji. Jest ono bowiem tradycją nowoczesnego tańca, inspiracją dla kolejnych pokoleń twórców i przedmiotem licznych reinterpretacji. Utwór ten doczekał się już przeszło dwustu wersji, z których każda w inny sposób definiuje swoje relacje z pierwowzorem.
Warto zatem przyjrzeć się dziełu Strawińskiego i Niżyńskiego, zrozumieć ich koncepcje i zastanowić się nad fenomenem, który zachęca kolejne pokolenia choreografów do zmierzenia się z legendarnymi poprzednikami.


Joanna Szymajda – doktor nauk humanistycznych, pracę doktorską obroniła na Université Paris III Sorbonne Nouvelle i Uniwersytecie Łódzkim. Absolwentka studiów magisterskich z zakresu teatrologii i psychologii na Uniwersytecie Łódzkim oraz Université Lyon II. Autorka książki Estetyka współczesnego tańca europejskiego po 1990 oraz redaktorka zbiorowej publikacji European Dance since 1989. Teksty naukowe i krytyczne o tańcu współczesnym publikowała również na łamach m.in. „Dialogu”, „Teatru”, „Didaskaliów”, „Kultury Współczesnej”, „Ruchu Muzycznego” czy „Opcji”. Pracowała m.in. jako kuratorka projektów tanecznych, np. w ramach Festiwalu Dialogu Czterech Kultur, oraz koordynatorka artystyczna Międzynarodowego Festiwalu Tańca Współczesnego Ciało/Umysł.


SELLINARIUM, czyli nowy projekt edukacyjno-kulturalny Teatru Wielkiego w Łodzi skierowany przede wszystkim do starszych miłośników sztuki operowej: seniorów, dorosłych i młodzieży akademickiej i ponadgimnazjalnej, obejmuje seminaria i wykłady poświęcone literaturze, malarstwu, architekturze i wielu innym przejawom kultury, ale także przyrodzie, polityce czy kulinariom – zawsze jednak w powiązaniu z muzyką i teatrem operowym. Mocnym punktem spotkań są zapraszani goście, specjaliści w swoich dziedzinach.

Sprawdź harmonogram.

Zgłoszenia: BOW
tel. 42 633 31 86, 42 647 21 22
e-mail: widz@teatr-wielki.lodz.pl