Aktualności

Spotkania:

Po każdym pierwszym spektaklu każdego z zespołów odbędzie się spotkanie przedstawicieli (artystów, realizatorów) z publicznością. Rozmowy będzie prowadził Stanisław Bromilski, kurator Festiwalu. (Sala Kameralna)

Wystawy:

MÓJ BALET (Sala Kameralna)
wystawa fotografii baletowej Juliusza Multarzyńskiego i Chwalisława Zielińskiego
wystawa czynna dla widzów naszego Teatru od 11 maja 2019 do 30 czerwca 2019

PLAKAT BALETOWY (balkon nad foyer)
wystawa plakatów do spektakli baletowych ze zbiorów Adama Czopka i archiwum Teatru Wielkiego w Łodzi

wystawa czynna dla widzów naszego Teatru od 11 maja 2019 do 30 czerwca 2019

Pokazy filmów dokumentalnych Jadwigi Żukowskiej (Sala kameralna):

DUET: 17 maja 2019
NIE WYOBRAŻAM SOBIE ŻYCIA BEZ TAŃCZĄCEGO ŚWIATA: 25 maja 2019
TAŃCZY ELŻBIETA JAROŃ: 8 czerwca 2019
TEATR TAŃCA WG HANUSZKIEWICZA:19 czerwca 2019
DUET MIŁOSNY: 23 czerwca 2019

Pokazy będą odbywały się bezpośrednio po spektaklu w wyznaczonym dniu.

Mój BALET - fotografia baletowa

Zatrzymany ruch, uchwycone emocje, wizualny dowód jakże ulotnej sztuki tańca, teatru ruchu i prawdziwej dramaturgii wyrażonej ciałem, mimiką

i skadrowaną pozą tancerza. Tu nie ma tajemnic, niczego nie da się ukryć, niczego zatuszować, powtórzyć  lub choćby poprawić. To wyjątkowo trudna tematyka w fotografii, wymagająca od autora wielkiej wrażliwości, znajomości rzeczy, wyczucia ruchu i przestrzeni. Ale jakże efektowna i niepowtarzalna…

Na wystawie można obejrzeć zdjęcia dwóch wybitnych fotografów – Juliusza Multarzyńskiego i Chwalisława Zielińskiego.

Juliusz Multarzyński

Artysta fotografik, dziennikarz, wydawca, menadżer kultury. Absolwent Politechniki Wrocławskiej, studiów podyplo- mowych na Uniwersytecie Warszawskim i Szkole Głównej Handlowej w Warszawie.

Współpracuje z najważniejszymi instytucjami kultury w Polsce m.in. z Teatrem Wielkim – Operą Narodową oraz pozostałymi scenami operowymi w kraju, z Filharmonią Narodową, Narodowym Instytutem Fryderyka Chopina, Instytutem Muzyki i Tańca oraz wieloma festiwalami muzycznymi. Jest autorem wielu indywidualnych wystaw fotograficznych m.in. w Japonii, Luxemburgu, Niemczech, Norwegii, Rosji, Szwajcarii, Stanach Zjednoczonych, Tajwanie oraz najważniejszych ośrodkach muzycznych w Polsce. Autor albumów fotograficznych Balet w Polsce, 1998; Mój Verdi, 2001; Dyrygenci - alfabet ekspresji, 2007; Pianiści - studium rubato, 2010; Międzynarodowy Festiwal Muzyczny im. Krystyny Jamroz w Busku-Zdroju (1995-2014), 2014; Marcella Sembrich-Kochańska. Artystka świata (wspólnie z Małgorzatą Komorowską), 2016. Należy do Fotoklubu Rzeczypospolitej Polskiej Stowarzyszenie Twórców (FRP) (członek Kapituły), Związku Polskich Artystów Fotografików (ZPAF), Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego, Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (SDP), Związku Autorów i Kompozytorów Scenicznych (ZAiKS) oraz Międzynarodowej Federacji Sztuki Fotograficznej (FIAP). Jest odznaczony m.in. Medalem Wacława Niżyńskiego, odznaką Zasłużony działacz Kultury, Brązowym Medalem Zasługi, Medalem "Za zasługi dla Fotografii Polskiej" nadawanym w 100. rocznicę odzyskania przez Polskę Niepodległości oraz Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis.

CHWALISŁAW  MARIA  ZIELIŃSKI

 Fotografia to jego zawód i pasja. Swoje życie zawodowe poświęcił głównie teatrowi. Początkowo związał się z Łódzkim Ośrodkiem Telewizyjnym, gdzie wykonywał fotosy ze spektakli Teatru Telewizji i programów rozrywkowych. W 1975 roku rozpoczął pracę w Teatrze wielkim w Łodzi, w którym przepracował 36 lat, wykonując dokumentację spektakli operowych, baletowych i koncertów, aż do chwili przejścia na emeryturę. Współpracował również z Teatrem Muzycznym  i teatrami lalkowymi. Jednocześnie uprawiał różne dziedziny fotografii: okolicznościową, katalogową, portretową, reportażową. W międzyczasie pracował jako nauczyciel zawodu i fotograf studyjny. Ciągle aktywny zawodowo w różnych dziedzinach. Obecnie współtworzy Cyfrowe Muzeum Teatru Wielkiego w Łodzi.

 PLAKAT BALETOWY

 Plakat teatralny będąc autonomicznym dziełem plastycznym jest także integralną częścią spektaklu, który anonsuje. Jest  graficzną wizytówką, która – często skrótowo lub nawet symbolicznie – informuje jakich treści możemy oczekiwać na scenie, sugeruje formę ich scenicznego przekazu i autorską interpretację twórców dzieła. Dobry plakat teatralny (w tym i baletowy) to taki, który nie tylko przykuwa wzrok swoją grafiką, ale również uruchamia intelekt i wyobraźnię oglądającego i każe mu skonfrontować własną wiedzę o dziele z  jego realizacją teatralną. Wystawa plakatów ze zbiorów Adama Czopka i archiwum Teatru Wielkiego w Łodzi uzupełniają programy do spektakli.

ADAM  CZOPEK

Od ponad 25. lat pilny obserwator życia muzycznego w Polsce i za granicą. Publikuje recenzje dotyczące głównie muzyki operowej w prasie ogólnopolskiej i periodykach muzycznych. Jest autorem wielu opracowań monograficznych zamieszczonych w programach i folderach teatrów operowych Poznania, Łodzi, Bytomia, Wrocławia i Lublina.

Ma w dorobku wydaną w 2008 roku książkę Polacy na wielkich operowych scenach świata oraz wydaną rok później biografię Krystyna Jamroz, wielka dama polskiej opery. W 2013 roku ukazała się kolejna jego książka Polacy w świecie wielkiej opery,  w 2014 roku Krystyna Jamroz – życie  dla  sceny  oraz  Świętokrzyskie  soprany,  tenory i basy, a w 2017 Saga Rodu Reszków. Jego zainteresowania operowe w większości skupiają się na Giuseppe Verdim, Ryszardzie Wagnerze, Wolfgangu Amadeuszu Mozarcie. Z równym zainteresowaniem śledzi twórczość kompozytorów polskich. Szczególnie bliska jego zainteresowaniom pozostaje historia opery i jej wykonawców. Od pięciu lat w miesięczniku „Muzyka21” prowadzi stały cykl Legendy polskiej wokalistyki. W tym samym miesięczniku prezentował szkice monograficzne wszystkich oper Verdiego, Wagnera i Belliniego. Współpracuje też z portalem internetowym Maestro.pl niemal od początku jego powstania.

Jest regularnie zapraszany, jako recenzent, na premiery w polskich teatrach operowych. Wielokrotnie miał okazję uczestniczenia w wydarzeniach Festiwalu Wagnerowskiego w Bayreuth oraz Salzburger Festspiele. Bywa również gościem teatrów operowych Wiednia, Berlina, Drezna, Pragi, Budapesztu i Monachium. Swoje muzyczne zainteresowania realizuje także w kolekcjonerskiej pasji, której się poświęca od ponad ćwierćwiecza.

Jego kolekcja plakatów liczy ponad 1500 sztuk i jest zaliczana do największych zbiorów prywatnych w Europie. Z samych inscenizacji oper Verdiego ma ponad 800 plakatów, 1000 programów i około 6000 zdjęć. Twórczość Wagnera reprezentuje w jego zbiorach ponad 350 plakatów, 500 programów i około 2000 zdjęć. Jego bogate zbiory wielokrotnie podziwiano na specjalnych wystawach organizowanych przez teatry operowe i muzyczne w Warszawie, Gdańsku, Bydgoszczy, Łodzi, Wrocławiu, Lublinie, Poznaniu, Bytomiu, Rzeszowie i Gliwicach oraz na Festiwalu im. Krystyny Jamroz w Busku-Zdroju i Festiwalu Chopinowskim w Antoninie.

 

POKAZ FILMÓW DOKUMENTALNYCH JADWIGI ŻUKOWSKIEJ

Filmy tej dokumentalistki  nigdy nie były tylko realizacjami baletowymi… W swoich opowieściach artystka próbowała zawsze dociekać istoty tańca i ruchu, zgłębiać techniki sztuki baletowej, dociekać uwarunkowań psychofizycznych tancerzy, a przede wszystkim utrwalić na taśmie filmowej proces twórczy realizatorów i wykonawców spektaklu baletowego. Robiła to z wielkim znawstwem tematu, zrozumieniem istoty teatru tańca i jego twórców, a przede wszystkim w sposób niezwykle atrakcyjny dla widza – tego tzw. „wyrobionego”  jak i dopiero wchodzącego w świat tańca i baletu.

 

Jadwiga Żukowska

 Urodzona 11 listopada 1926 w Toruniu, zmarła 8 stycznia 2008 w Łodzi, polska reżyserka, scenarzystka i montażystka, członkini Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Laureatka 45 nagród na najważniejszych polskich i światowych festiwalach filmów krótkometrażowych. Ukończyła studia na Wydziale Reżyserskim Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Realizowała filmy dokumentalne o różnorodnej tematyce: o problemach społecznych, sztuce, balecie, a także o dzieciach i dla dzieci.  Otrzymała za nie 45 nagród na najważniejszych polskich i światowych festiwalach filmów krótkometrażowych, m.in. w Krakowie, Mannheim, Bilbao, Oberhausen, Berlinie, Moskwie, Tampere, Teheranie, Warnie, Cork, Paryżu, Gijon, Panamie i Budapeszcie.

Wśród nagrodzonych filmów znalazł się bardzo ważny, osobisty obraz pt. Za światłem. Film praktycznie bez komentarza. Autorka zbudowała całość z przeplatających się, całkowicie odmiennych w nastroju, dwóch ciągów sekwencji, którym towarzyszy muzyka Józefa Rychlika i śpiew Olgi Szwajgier.

Pochowana na Cmentarzu Komunalnym na Dołach w Łodzi.