Aktualności

Jedyne dzieło swojego twórcy, którego nigdy nie zobaczył na scenie, ale też jedyne, którego nie dokończył. Praca Pucciniego urywa się na scenie śmierci Liu, muzyka żałobna po jej śmierci jest ostatnią muzyczną myślą jaka wyszła spod pióra Pucciniego. Pozostało do dokończenia 36 stron szkiców. Napisał je w oparciu o pozostawione przez Pucciniego wspomniane szkice i notatki Franco Alfano. Ceniony dyrygent Arturo Toscanini, a zarazem wielki przyjaciel Pucciniego, prowadząc 25 kwietnia 1926 roku prapremierę Turandot na scenie mediolańskiej La Scali, po scenie śmierci Liu, na znak żałoby zatrzymał orkiestrę i zwrócił się do zdumionej publiczność mówiąc - Tutaj kończy się dzieło mistrza, śmierć okazała się szybsza! Publiczność w ciszy i skupieniu opuściła teatr składając w ten sposób kolejny raz hołd wielkiemu Artyście. Kolejne przestawienia odbywały się już z dopisanym przez Alfano zakończeniem. Co utrzymuje się do dzisiaj. W żadnej ze swoich oper nie osiągnął Puccini takiej siły wyrazu, żadna też nie ma tak ciekawej i oryginalnej instrumentacji nadającej muzyce specyficzny koloryt i blask. Myślę, że najpełniej gorączkę twórczą jaka opanowała kompozytora obrazuje fragment listu: - Godzina za godziną, minuta za minutą myślę o Turandot, a wszelka muzyka jaką dotychczas napisałem wydaje mi się fraszką. – napisał Puccini do Giuseppe Adamiego, jednego z librecistów Turandot.

 

Walory muzyczne, dramatyczne i widowiskowe sprawiły, że Turandot błyskawicznie zdobyła pozycję dzieła najbardziej efektownego na światowej scenie operowej. Może z nią konkurować w tym względzie jedynie egipska Aida Giuseppe Verdiego. W przypadku Turandot chiński pałac cesarski, bogactwo cesarskich orszaków i otoczenia oraz przewijające się przez scenę tłumy statystów nadają operze monumentalny charakter. Reżyserzy i scenografowie mają w tym przypadku wyjątkowo wdzięczne pole do popisu. Bogactwo scenografii i kostiumów musi oszałamiać widza od pierwszego podniesienia kurtyny. Szczególnymi względami cieszy się kostium niedostępnej i okrutnej tytułowej księżniczki, który swoim blaskiem i bogactwem podkreślać powinien cesarski rodowód oraz jej nadziemski, niemal boski, charakter.

 

Jednak największe pod względem wokalnym wyzwania stawia ta opera parze głównych bohaterów co sprawia, że stosunkowo rzadko jest wystawiana. Kalaf jest bez wątpienia najbardziej bohaterską partią z pośród wszystkich partii tenorowych jakie napisał Puccini. Wymaga do swojego wykonawcy nie tylko żelaznej kondycji z racji konieczności śpiewania w wysokim rejestrze, ale również rzadko spotykanej intensywności emocjonalnej. Największym przebojem Kalafa jest słynna aria Nessun dorma, w której głos śpiewaka musi się swobodnie wspiąć do wysokiego „c”. Nie mniejsze wrażenie pozostawia aria Non piangere Liu śpiewana w I akcie. Na światowych scenach brylowali w tej roli Miguel Fleta (pierwszy wykonawca tej partii), Mario del Monaco, Giuseppe di Stefano, Franco, Corelli, Placido Domingo, Luciano Pavarotti, a ostatnimi laty Giuseppe Giacomini, John Botha oraz Salvatore Licitra. Jednym z najwyżej cenionych wykonawców tej partii był w latach 1926 – 1936 nasz tenor Jan Kiepura, którego w oklaskiwano m.in. na scenie Opery Wiedeńskiej i La Scali w Mediolanie. Na polskich scenach partię Kalafa śpiewali z powodzeniem Marian Kouba, Józef Kolesiński (Poznań 1958, 1982), Bolesław Pawlus (Bytom 1968), Jan Kusiewicz (Gdańsk 1968) oraz Roman Węgrzyn (Warszawa 1984).

 

Jeszcze wyżej poprzeczkę wymagań ustawił Puccini przed wykonawczynią partii tytułowej bohaterki. Wielka Birgit Nilsson wielokrotnie powtarzała, że woli zaśpiewać trzy wagnerowskie Brunhildy niż jedną Turandot. Ale też przyznać należy, że partia wymaga stałego operowania głosem w wysokim rejestrze oraz wielkiej ekspresji dramatycznej. Z takimi wymaganiami mogą sobie poradzić tylko wytrawne soprany. W historii tej opery pięknie zapisały się pamiętne kreacje: Rosy Raisy (pierwsza wykonawczyni tej partii, która pochodziła z Białegostoku), wspomnianej już Birgit Nilsson, Marii Callas, Gheny Dimitrowej, Marii Ghuleginy. Ostatnio dołączyła do tego grona Iréne Theorin oraz Nina Stemme. Pierwszą powojenną Turandot w polskiej historii tej opery była Krystyna Jarmoz, która śpiewała tę partię na scenie Opery Poznańskiej od 1958 roku. Po niej pałeczkę przejęły Stanisława Marciniak (Bytom 1967), Maria Zielińska (Gdańsk 1968), Monika Olkisz-Chabros, Halina Fulara-Duda (Bydgoszcz 1996, Warszawa 1984, Gdańsk 1993) oraz Krystyna Kujawińska (Poznań 1982, Warszawa 1984).

 

Parze głównych bohaterów przeciwstawił Puccini postać delikatnej i kruchej niewolnicy Liù bezgranicznie zakochanej w Kalafie dziewczyny, opiekunki jego ojca. To typowa partia dla sopranu lirycznego, najpiękniejszą jej arią jest słynna Signore, ascolta, w której zaklina Kalafa aby nie ryzykował życia ubieganiem się o rękę okrutnej Turandot. 

 

Powojenne realizacje Turandot na polskich scenach

  

          Reżyseria – Willy Bodenstein

          Reżyseria – Jerzy Merunowicz

          Reżyseria – Danuta Baduszkowa i Ryszard Slezak

          Reżyseria – Sławomir Żerdzicki

          Reżyseria – Marek Weiss-Grzesiński
          Inscenizacja była wznawiania w 1996 oraz 2002 roku

          Reżyseria – Cales Fellbom i Chiang Ching

          Reżyseria – Marek Weiss-Grzesiński

          Reżyseria – Michał Znaniecki
          Inscenizacja wystawiona na Stadionie Sportowym we Wrocławiu

          Reżyseria – Mariusz Treliński

          Reżyseria - Adolf Weltschek

 

Niemal wszystko o czym piszę w tym tekście możecie Państwo skonfrontować z wystawą Wokół Turandot, ostatniej z oper Giacomo Pucciniego, na którą składają się pochodzące z mojej kolekcji,  zdjęcia, programy i plakaty z przedstawień tej wspaniałej opery na wielu światowych scenach. Oczywiście nie mogło na tej wystawie zabraknąć materiałów obrazujących polską historię Turandot i to od pierwszego jej wystawienia, co miało miejsce 15 grudnia 1932 roku w Teatrze Wielkim w Warszawie. Wystawa daje też możliwość obejrzenia niemal wszystkich największych wykonawczyń partii tytułowej księżniczki od Rosy Raisy oraz Birgit Nilsson i Marii Callas poczynając.

                           

Adam Czopek

 

 

13 maja 2016/ piątek/ 19:00        PREMIERA I
14 maja 2016/ sobota/ 19:00       PREMIERA II
15 maja 2016/ niedziela/ 17:00     PREMIERA z Expressem
17 maja 2016/ wtorek/ 18:30

Bilety do nabycia w kasach Teatru Wielkiego w Łodzi (tel.: 42 633 77 77),
dzięki aplikacjom mobilnym
oraz on-line