{styl_new}

opera

Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Województwo Łódzkie - Urząd Marszałkowski Województwa Łódzkiego

Biuro Obsługi Widzów  42  633 31 86
kasy 42 633 77 77


Dostępność
Kontakt
FaceBook
YouTube
Instagram
TikTok
Teatr Wielki w Łodzi - edukacja
{bw_alt}
Przejdź do BIP



Drukuj Zmniejsz tekst Powiększ tekst

opera

AIDA

Opera

Kompozytor:
Giuseppe Verdi

Autor libretta:
Antonio Ghislanzoni

Data premiery:
18.02.2006

Czas trwania:
ok. 3 h 20 min (2 przerwy)

Realizatorzy:
Kierownictwo muzyczne:
Tadeusz Kozłowski

Inscenizacja i reżyseria:
Marek Weiss-Grzesiński

Dekoracje i światła:
Paweł Dobrzycki

Kostiumy:
Maria Balcerek

Choreografia:
Izadora Weiss

Kierownictwo Chóru:
Marek Jaszczak / Rafał Wiecha



Opera w czterech aktach. Spektakl w języku w włoskim z napisami w języku polskim.
AIDA – piękna, monumentalna opera została zamówiona w 1869 r. przez Ismailia Paszę, chedywa Egiptu na uroczyste otwarcie Kanału Sueskiego, niestety nie udało się jej wystawić z tej okazji. Początkowo Verdi nie był zainteresowany tematyką libretta, ale bajeczne honorarium w wysokości 150 tys. franków w złocie i wolna ręka w doborze wykonawców wszystkich ról szybko przekonały go do współpracy. W tych komfortowych warunkach powstało dzieło ponadczasowe i niezapomniane. Prapremiera odbyła się w naturalnej scenerii – w Kairze 24 grudnia 1871 roku.

Libretto opowiada historię Aidy, córki etiopskiego króla Amonastra, która jako niewolnica na egipskim dworze zakochuje się z wzajemnością w egipskim wodzu – Radamesie. Na jej nieszczęście, kocha się w nim również córka egipskiego króla – Amneris. Kiedy wybucha wojna pomiędzy Etiopią i Egiptem, Radames zostaje wybrany na głównodowodzącego armią. Zrozpaczona Aida życzy powodzenia ukochanemu wiedząc jednak, że w ten sposób występuje przeciwko własnemu ojcu i krajowi. Gdy zwycięski Radames powraca z walk, egipski król ofiaruje mu rękę swojej córki Amneris, a Aida i jej ojciec Amonastro mają pozostać zakładnikami...

Aida w reżyserii Marka Weissa-Grzesińskiego to opowieść o miłości i patriotyzmie. O tym, że czasami trzeba pomiędzy tymi uczuciami dokonać wyboru i o tragediach, które z takich dylematów mogą wynikać. Łódzka inscenizacja przykuwa uwagę swoją oryginalną i efektowną scenografią.
 
 
ZŁOTA MASKA dla MONIKI CICHOCKIEJ za najlepszą kreację wokalno-aktorską w sezonie 2005/2006 w przedstawieniu AIDA.
Bilety:

Strefa I
90/80 zł

Strefa II
80/70 zł

Strefa III
70/60 zł

Strefa IV
50/40 zł

Soliści, Chór, Balet i Orkiestra Teatru Wielkiego w Łodzi

Dyrygent:
Rafał Janiak (11.04.2025, 12.04.2025, 13.04.2025)

fot. Joanna Miklaszewska
na pierwszym planie aktor w żółtej, egipskiej szacie ze złotymi zdobieniami, na głowie ma turban zakrywający mu również kark, za nim trójka aktorów ubranych w białe koszule, białe spodnie i białe kozaki, na głowach mają czerwone fezy, po prawej stronie od nich stoi kobieta ubrana we wzorzystą bordowo-żółtą suknie ma na szyi czarny kołnierz futerkowy, ma rude, kręcone, krótkie włosy, po prawej od niej stoi mężczyzna w długim, brązowym płaszczu pod którym ma garnitur, trzyma w ręku duży, drewniano-materiałowy baner na którym widać kolorowego ptaka z szeroko rozłożonymi skrzydłami, za nim stoi jeszcze dwójka mężczyzn ubranych w garnitury, w tle widać kolumny, sarkofagi oraz mumie
scena grupowa na dole sceny stoi około czterdziestu aktorów, na pierwszym planie mężczyzna ubrany w białą szatę, złotą pelerynę oraz złoty, wielki naszyjnik, ma intensywnie pomalowane oczy na czarno, po jego prawej i lewej stronie po trzy tańczące kobiety w krótkich, brązowych sukienkach z czerwonymi zdobieniami, reszta aktorów w tle, nad sceną stoi śpiewająca solistka ubrana w czarną długą, wąską sukienkę, ma także ogon pawia i dużo biżuterii - na głowie oraz szyi
na środku para, mężczyzna klęczy na jednym kolanie, ubrany w złotą szatę, ma krótkie czarne włosy i pomalowane oczy, na jego kolanie leży kobieta, w czerwonym, skąpym stroju, nogi oraz ręce ma wymalowane pomarańczowymi hieroglifami, za nimi siedzi mężczyzna ubrany w białą szatę ze złotymi zdobieniami, po lewej stronie stoi jeszcze jedna kobieta ubrana dokładnie tak, jak ta leżąca na kolanie mężczyzny, po lewej i prawe stronie sceny na płasko na plecach leżą ubrani na biało-złoto aktorzy, w tle widać większą grupę aktorów, która wszystkiemu się przygląda
kobieta ubrana w czerwoną wąską suknię, to rąk ma doczepiony czerwony prześwitujący kawałek materiału, trzyma ręce w sposób taki, że materiał zasłania ją od przodu, z tyłu kobieta ma pawi ogon, niebieskie pióra, w tle łuk triumfalny dwie pomarańczowe kolumny na niej pomarańczowy blok, wszystko przyozdobione egipskimi płaskorzeżbami
duży pomarańczowy namiot od góry oświetlony zielonym światłem, w środku stół na którym siedzi mężczyzna ubrany w fioletowo-złotą szatę, ma czerwony turban na głowie, po prawej kobieta klęczy przed mężczyzną i przekazuje mu płaski przedmiot, jest ubrana w brązową sukienkę zdobioną biżuterią na głowie ma opaskę, w tle namiotu wisi ciemny obraz z niewyraźną postacią
na pierwszym planie drewniany wóz z ośmioma kołami, prowadzony przez czterech egipcjan przebranych w pasiaste, kremowe szaty, na wozie wiozą słonia w tle około pięćdziesięciu aktorów ubranych w żółte odcienie, za nimi ściana z wyrzeźbionymi w niej sylwetkami czterech faraonów
scena czteroplanowa, grupowa, na pierwszym planie siedzące tyłem pięć kobiet patrzy w stronę drugiego planu, na którym widać sześć tancerzy ubranych w złoto-białe stoje, na trzecim planie duża grupa aktorów ubranych w odcienie żółtego, patrzą w stronę tancerzy, na tle ściany z wyrzeźbionymi w niej sylwetkami faraonów widać siedzącą parę, również patrzącą w stronę tancerzy, osoba po lewej stronie ubrana w złote szaty, wysoką złotą czapkę oraz duży ogon z białych piór, po prawej mężczyzna ubrany w szary płaszcz z futrzanymi dodatkami w ręku trzyma włócznię
scena czteroplanowa, grupowa, na pierwszym planie para, po lewej stronie mężczyzna w białej szacie schyla się w stronę kobiety, stojącej po prawej, ubranej w białą szatę z zarzuconą na niej szarą chustą na głowie ma srebrną czapkę, zakłada mężczyźnie na głowę brązową obręcz, na drugim planie leżący na podłodze aktorzy ubrani w biel, wyglądają jak martwi, na trzecim planie duża grupa aktorów ubranych w odcienie żółtego, patrzą w stronę tancerzy, na tle ściany z wyrzeźbionymi w niej sylwetkami faraonów widać siedzącą parę, również patrzącą w stronę tancerzy, osoba po lewej stronie ubrana w złote szaty, wysoką złotą czapkę oraz duży ogon z białych piór, po prawej mężczyzna ubrany w szary płaszcz z futrzanymi dodatkami w ręku trzyma włócznię
około trzydziestu aktorów, ubranych w kolowrowe szaty w różnych odcieniach, połowa z nich na głowach ma złote hełmy w kształcie głowy anubisa, tło niebiesko-czerwone, na przodzie przed całą grupą para, mężczyzna śpiewa, kobieta skupiona wpatruje się w widownię
perspektywa spod sceny, widok na orkiestrę oraz plecy dyrygenta, na scenie para ubrana na biało, śpiewają w tle statek z czterema wiosłami, w stylu drakkara, ma czerwony żagiel
para, po prawej starszy mężczyzna w długich siwych włosach, z brodą, ma białą koszulę a na niej szarą szatę krzyczy, po jego lewej opierająca się o niego klęcząca kobieta w kremowej szacie i sandałach, ma przestraszoną twarz
w tle żelazna spawana ściana na jej środku szeroka dziura przez którą przechodzi grupa aktorów ubrana na kremowo, nad nimi wisi dekoracyjna wyrzeźbiona w głowa faraona, po lewej stronie od przechodzących aktorów siedzi na kolanach ubolewająca kobieta, podpiera się ręką sceny i patrzy w górę z wyrazem bólu na twarzy, oświetlenie sceny jest niebieskie
na dole sceny stoi para ubrana w żółte szaty, w tle oszklona budowla, za szybami widać mumie, na górze sceny solistka ubrana na złoto, w szarej pelerynie

Do góry

{banners_down}

design by fast4net
Zamknij
Zapisz się do Newslettera