{styl_new}

opera

Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Województwo Łódzkie - Urząd Marszałkowski Województwa Łódzkiego

Biuro Obsługi Widzów  42  633 31 86
kasy 42 633 77 77


Dostępność
Kontakt
FaceBook
YouTube
Instagram
TikTok
Teatr Wielki w Łodzi - edukacja
{bw_alt}
Przejdź do BIP



Drukuj Zmniejsz tekst Powiększ tekst

opera

Plakat do spektaklu: HALKA
Terminy:

HALKA

Opera

Kompozytor:
Stanisław Moniuszko

Autor libretta:
Włodzimierz Wolski

Data premiery:
21.01.2017

Czas trwania:
ok. 2 h i 45 min (1 przerwa)

Realizatorzy:
Kierownictwo muzyczne:
Wojciech Rodek

Reżyseria i scenografia:
Jarosław Kilian

Kostiumy:
Weronika Karwowska

Choreografia:
Emil Wesołowski

Reżyseria świateł:
Maciej Igielski

Projekcje:
Zoom Media

Kierownictwo Chóru:
Dawid Jarząb

Producent:
Łukasz Mitka

Asystent dyrygenta:
Mieczysław Unger

Asystenci reżysera:
Jerzy Machowski, Waldemar Stańczuk, Maria Szczucka

Asystent scenografa:
Sławomir Szondelmajer

Asystentka kostiumologa:
Aleksandra Gąsior

Inspicjenci:
Andrzej Kowalik, Zbigniew Pawełczyk

W spektaklu wykorzystano:
fotografie Edwarda Hartwiga z albumu „Halny"



Opera w czterech aktach. Spektakl w oryginalnej polskiej wersji językowej z polskimi i angielskimi napisami.
Podczas gdy Fryderyk Chopin zdobył we Francji wielkie uznanie jako ambasador kulturalny uciskanego narodu, jego młodszy kolega, Stanisław Moniuszko, działał na polu kultury we własnej ojczyźnie. I podobnie jak Chopin – Moniuszko w swojej twórczości łączył zachodnioeuropejski romantyzm z duchem polskiej kultury. HALKA jest bez wątpienia przykładem na udane połączenie cech włoskiej, francuskiej i niemieckiej opery z elementami typowymi dla polskiego folkloru i tradycji. Opera ta ponadto, dzięki patriotycznej i krytykującej stosunki społeczne wymowie, stała się wyrazem tożsamości narodowej.

Żeby zrozumieć tę operową przypowieść o porzuconej dziewczynie, trzeba ją osadzić w kontekście rozdźwięku społecznego, który w czasach Moniuszki doprowadził do krwawej rzezi galicyjskiej. Halka jest istotą zawieszoną między dwoma światami: występnej szlachty i mściwych górali. Nie ma tu jednoznacznie złych i dobrych postaci. To nie jest łzawy melodramat. To okrutna parabola ludzkiej samotności.
 
 
Jubileusz 50-lecia Teatru Wielkiego w Łodzi
pod Honorowym Patronatem Marszałka Województwa Łódzkiego

 
Sponsor premiery:

Soliści, Chór, Balet, Orkiestra, Chór Dziecięco-Młodzieżowy Teatru Wielkiego w Łodzi

fot. Joanna Miklaszewska
scena grupowa, w centrum para oraz ubrany na brązowo mężczyzna, okala ich duża grupa osób, wszyscy ubrani w jasne kolory, z góry zwisają stożkowe żyrandole, po prawej i lewej szpiczaste, żelazne płoty, w tle chmury
za kratami stoi ubrana w jasne kolory śpiewająca kobieta, czarne tło
przed żelaznym, szpiczastym płotem stoi grupa ubranych w jasne kolory śpiewających mężczyzn, po prawej stronie ubrany na brąz mężczyzna trzyma w ręku metalowy kielich
scena grupowa, duża grupa tańczących osób, wszyscy ubrani w jasne kolory, z góry zwisają stożkowe żyrandole, po prawej i lewej szpiczaste, żelazne płoty, w tle chmury
na ziemi siedzi kobieta ubrana w jasne kolory, wpatruje się w górę, z tyłu widać cienie żelaznego płotu, tło jest szare, zadymione
śpiewająca, ubrana w jasne kolory para klęczy, kobieta przytrzymuje się mężczyzny i opiera o niego głowę, w tle widać kraty płotu, tło jest ciemne
przed żelaznym, szpiczastym płotem stoi grupa ubranych w jasne kolory śpiewających osób, po prawej stronie ubrany na brąz mężczyzna, a parę kroków od niego, mężczyzna z mieczem skierowany w jego stronę, po drugiej stronie płotu siedzi jeden mężczyzna i się we wszystko wpatruje, z góry zwisają żyrandole w kształcie stożków, tło jest czarne, widać na nim księżyc
grupa ubranych w jasne kolory osób, siedzi na ziemi, w tle drewniana scenografia
na pierwszym planie skaczący górale z ciupagami, za nimi duża grupa tańczących kobiet ubranych w jasne suknie, w tle scenografia z drewnianymi palami, niebieskie oświetlenie
kobieta w jasnej sukni idzie w prawą stronę patrząc w górę, w tle drewniane pale, rzucające cień na jasne tło, w oddali cienie kilku rozmawiających ze sobą osób
w centrum ubrana na biało kobieta z ciupagą w rękach, po lewej pod drewnianymi palami siedzi ubrany na brązowo mężczyzna z brodą, po prawej drewniane pale, w tle widać gałęzie, wodę i horyzont
po prawej drewniana kapliczka, przed nią  duża grupa ubranych na jasno osób, po lewej osoby świeckie, po prawej duchowne, z przodu po prawej stronie stoi kobieta która wpatruje się w stronę widowni, w tle drzewo na niebieskim tle
na pierwszym planie dwie kobiety, jedna w kwiecistym wianku klęczy po lewej stronie, druga z różowymi kwiatami w ręce wpatruje się w nią wkurzona, w tle duża grupa kobiet, wszyscy ubrani na biało, czarne tło
kobieta na czarnym tle ubrana na biało stoi tyłem i wpatruje się w prawą stronę
mężczyzna z szeroko rozpostartymi, wielkimi skrzydłami, za nim granatowe niebo z chmurami, w centrum tła niebieskie światło które oświetla go w taki sposób, że jest cały czarny

Do góry

{banners_down}

design by fast4net
Zamknij
Zapisz się do Newslettera