Muzyczny Sienkiewicz
Menu lewe
Muzyczny Sienkiewicz
MUZYCZNY SIENKIEWICZ
Qvo vadis, Krzyżacy i… Janko muzykant
25 września 2016, godz. 12:00 / KUP BILET
Sprawdź harmonogram całego cyklu
Qvo vadis, Krzyżacy i… Janko muzykant
25 września 2016, godz. 12:00 / KUP BILET
Sprawdź harmonogram całego cyklu
W ciągu niemal stulecia trzydziestu kompozytorów napisało dzieła (nie tylko sceniczne), których podstawą była proza Henryka Sienkiewicza. Do najważniejszych i najliczniejszych należą utwory oparte na Quo vadis. Konfrontacja świata pogańskiego i chrześcijańskiego, oskarżenie chrześcijan o pożar Rzymu, wątek miłosny oraz poszukiwanie dziewicy chrześcijańskiej, postać tyrana Nerona i arbitra elegancji Petroniusza fascynowały i librecistów, i kompozytorów.
Przypomnimy więc niektóre z dziś już (czasem niesłusznie) zapomnianych oper. Szczególną uwagę poświęcimy najpopularniejszej z nich, Quo vadis (1908/1909) Jeana Nouguèsa. Opera ta w ciągu dwudziestu lat tryumfalnie przeszła przez sceny Europy i Ameryki, osiągając liczbę około najmniej siedmiu tysięcy przedstawień, jednocześnie budząc i zachwyt, i krytykę.
Nie zapomnimy też o scenach dramatycznych Quo vadis Feliksa Nowowiejskiego, którego rok również świętujemy, a także o najnowszej z oper, autorstwa Bernadetty Matuszczak.
Czy słuszne okaże się stwierdzenie, że zarówno tematyka i warstwa ideowa, jak również epicki rozmach i struktura Quo vadis mogłyby być zrealizowana z powodzeniem wyłącznie w poetyce francuskiej grand opera czy włoskiego weryzmu?
W historii muzyki pojawiały się także próby umuzycznienia także innych utworów Sienkiewicza. W naszej rozmowie zahaczymy zatem o Henryka Opieńskiego i Hadriana Filipa Tabęckiego z ich Krzyżakami oraz Witolda Rudzińskiego z Janko Muzykantem, których kompozycje w ciekawy sposób uzupełniają bogactwo polskiej literatury muzycznej.
Prof. Piotr Urbański – profesor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Neolatynista, historyk literatury, operolog, edytor. Zajmuje się poezją łacińską XVII wieku, zwłaszcza twórczością Macieja Kazimierza Sarbiewskiego, a także kulturą literacką siedemnastowiecznego Szczecina oraz studiami operowymi.
Wydał m.in. książki: Natura i łaska w poezji polskiego baroku (okres potrydencki). Studia o tekstach (1996), „David musicus” i inne studia z pogranicza tradycji antycznej i historii opery (2013). Redaktor i współredaktor wielu tomów zbiorowych: Wątki stoickie w literaturze polskiego renesansu i baroku (1999), Retoryka na ambonie (2003), Od literatury do opery i z powrotem. Studia nad estetyką teatru operowego (2010), Opera wobec historii (2012), Monastycyzm XV-XVIII wieku. Tradycja średniowieczna wobec wyzwań nowożytnego humanizmu (2016) i inne.
Z Instytutem Filologii Klasycznej UAM związany jest od 2012 roku, wcześniej – jako profesor nadzw. z Uniwersytetem Szczecińskim, pełniąc także funkcję dyrektora Instytutu Polonistyki i Kulturoznawstwa (2002–2008) oraz kierownika Zakładu Latynistyki i Tradycji Antycznej (2008-2012). Był konsultantem literackim Opery na Zamku (2009-2012), obecnie współpracuje z Filharmonią im. M. Karłowicza w Szczecinie.
Przypomnimy więc niektóre z dziś już (czasem niesłusznie) zapomnianych oper. Szczególną uwagę poświęcimy najpopularniejszej z nich, Quo vadis (1908/1909) Jeana Nouguèsa. Opera ta w ciągu dwudziestu lat tryumfalnie przeszła przez sceny Europy i Ameryki, osiągając liczbę około najmniej siedmiu tysięcy przedstawień, jednocześnie budząc i zachwyt, i krytykę.
Nie zapomnimy też o scenach dramatycznych Quo vadis Feliksa Nowowiejskiego, którego rok również świętujemy, a także o najnowszej z oper, autorstwa Bernadetty Matuszczak.
Czy słuszne okaże się stwierdzenie, że zarówno tematyka i warstwa ideowa, jak również epicki rozmach i struktura Quo vadis mogłyby być zrealizowana z powodzeniem wyłącznie w poetyce francuskiej grand opera czy włoskiego weryzmu?
W historii muzyki pojawiały się także próby umuzycznienia także innych utworów Sienkiewicza. W naszej rozmowie zahaczymy zatem o Henryka Opieńskiego i Hadriana Filipa Tabęckiego z ich Krzyżakami oraz Witolda Rudzińskiego z Janko Muzykantem, których kompozycje w ciekawy sposób uzupełniają bogactwo polskiej literatury muzycznej.
Prof. Piotr Urbański – profesor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Neolatynista, historyk literatury, operolog, edytor. Zajmuje się poezją łacińską XVII wieku, zwłaszcza twórczością Macieja Kazimierza Sarbiewskiego, a także kulturą literacką siedemnastowiecznego Szczecina oraz studiami operowymi.
Wydał m.in. książki: Natura i łaska w poezji polskiego baroku (okres potrydencki). Studia o tekstach (1996), „David musicus” i inne studia z pogranicza tradycji antycznej i historii opery (2013). Redaktor i współredaktor wielu tomów zbiorowych: Wątki stoickie w literaturze polskiego renesansu i baroku (1999), Retoryka na ambonie (2003), Od literatury do opery i z powrotem. Studia nad estetyką teatru operowego (2010), Opera wobec historii (2012), Monastycyzm XV-XVIII wieku. Tradycja średniowieczna wobec wyzwań nowożytnego humanizmu (2016) i inne.
Z Instytutem Filologii Klasycznej UAM związany jest od 2012 roku, wcześniej – jako profesor nadzw. z Uniwersytetem Szczecińskim, pełniąc także funkcję dyrektora Instytutu Polonistyki i Kulturoznawstwa (2002–2008) oraz kierownika Zakładu Latynistyki i Tradycji Antycznej (2008-2012). Był konsultantem literackim Opery na Zamku (2009-2012), obecnie współpracuje z Filharmonią im. M. Karłowicza w Szczecinie.
design by fast4net